Dlaczego akurat zebrało mi się na taki temat? Przez ostatni rok spokojnie przeżywałem każdą podróż. Autobusy zawsze były na czas. Muzyka mnie odcinała od reszty, zaś wspólne podróże z Majakiem dawały nam dużo śmiechu.
Oczywistą oczywistością jest fakt, że nic nie trwa wiecznie. I tak w ostatni wtorek zaczęło się. Wyszedłem na przystanek 701. Jedyne co mogłem zrobić na widok odjeżdżającego pojazdu to zakląć cicho pod nosem. Najwyraźniej panu kierowcy się spieszyło, bo przyjechał co najmniej minute za wcześnie. No cóż moja strata. Szybko przeanalizowałem sytuacje i ruszyłem na krótki spacer do innej linii autobusowej (znanej współwieśniakom jako Ł). Kto by pomyślał, że o 6:30 będzie taki korek na wylocie z Łomianek. Na pewno nie ja. W ten oto sposób na Marymont zamiast jechać góra dwadzieścia minut dotarłem po godzinie. Cały ten czas spożytkowałem na obmyślaniu najkrótszej drogi do pracy. Padło na przejazd Grotem do Żerania. Wsiadłem w pierwszy lepszy autobus. Niestety brak "kobiecej" intuicji znów dał się we znaki. Zamiast wysiąść przy pożądanym węźle komunikacyjnym, wywiozłem się gdzieś na Białołękę - zaprzepaściłem szansę na uniknięcie spóźnienia do roboty.
Następnego dnia stwierdziłem, że to ja wydymam kierowce. Wyszedłem z pięciominutowym zapasem. Ten jakże chytry plan zakończył się fiaskiem. Kierowca wydymał wszystkich i najzwyklej w świecie nie przyjechał. Zniechęcony perypetiami dnia poprzedniego poczekałem spokojnie na następne 701 i z pokorą spóźniłem się do roboty. Reakcje ludzi na takie sytuacje są przeróżne. Wielu było wkurzonych, inni to olali, a garstka osób wraz ze mną będzie się z tego śmiać.
Na sam koniec kilka twarzy spotkanych w 701.
